Słownik terminologiczny [s]

Serigrafia–sitodruk, technika druku płaskiego przez szablon, również odbitka otrzymywana tą techniką; zasada serigrafii polega na przeciskaniu ścierakiem farby drukarskiej przez odsłonięte oczka tkaniny (sita) na podłożony papier; formę drukarską stanowi tkanina (siatka) napięta na ramę drewnianą lub metalową; rysunek tworzą odsłonięte oczka sita umożliwiające przedostawanie się farby na papier; w latach 50. i 60. XX wieku technikę tę chętnie stosowali twórcy op-artu i pop-artu, np. Andy Warhol;

 

Sfumato – (wł. sfumato znaczy zadymione, mgliste, cieniowane) to miękki modelunek malarski o łagodnych przejściach światłocieniowych, zacierający wyrazistość konturu, sprawiający wrażenie oglądania malowidła przez mgłę lub dym; typowy dla Leonarda da Vinci i jego szkoły;

 

Surrealizm inaczej nadrealizm -  kierunek w sztuce obejmujący wszystko to, co oderwane od rzeczywistości, nadrealne, dążący do uniezależnienia wyobraźni artysty od reguł logicznego myślenia i wszelkich norm estetycznych oraz moralnych. Surrealiści wyróżniali się nie tylko swoimi pracami, ale także stylem bycia. Tworzyli bez zahamowań i  bez ograniczeń, prowokowali tematyką swoich dzieł.  Wybitni przedstawiciele surrealizmu to m.in.: Salvador Dali, Joan Miró, Marcel Duchamp, Paul Klee, Georgio de Chirico, Max Ernst. Współcześni polscy surrealiści to np: Zdzisław Beksiński czy Jarosław Kukowski. 

 

Sztukateria – technika dekoracyjna polegająca na zastosowaniu stiuku, czyli materiału zdobniczego nakładanego na ściany i elementy architektoniczne wnętrz (rzadziej elewacji); w skład stiuku wchodzi wapno, piasek marmurowy, gips, klej i barwniki; kształtuje się z niego motywy figuralne (np. putta, maszkarony), ornamentalne, a nawet architektoniczne (np. pilastry, gzymsy), może być jedno- i wielobarwny, a także złocony, barwiony; doskonale imituje marmur. Technika stosowana w architekturze od starożytności, upowszechniła się w okresie renesansu i baroku.

 

Światłocień - służy odtworzeniu trójwymiarowości świata na obrazie. Uzyskujemy go stopniując walor. Części przedmiotów, które są skierowane do światła, mają walor najsłabszy (są najjaśniejsze), te zaś, które są od światła odwrócone mają walor najmocniejszy (są najciemniejsze). Części przedmiotów, które są ustawione względem światła bokiem lub pod kątem, mają walor pośredni, łagodnie przechodzą od mocnego do słabego.