Słownik terminologiczny [i]

Ikona - w sztuce bizantyjskiej i wschodnio-chrześcijańskiej: obraz o tematyce religijnej, na drewnie. Nieodłączną częścią ikony są napisy określające kogo przedstawia ikona. Ikon w klasycznym ujęciu się nie maluje, ikony się pisze!  A to dlatego, że w tym sformułowaniu zawarty jest zasadniczy cel ikony jakim jest opisywanie kolorami tego, co opisuje Pismo Święte słowami.

Iluzjonizm - w malarstwie i rzeźbie dążenie do oddania złudzenia rzeczywistości poprzez stosowanie zasad perspektywy dla zbudowania wrażenia przestrzeni oraz zasad budowy anatomicznej dla wiernego odwzorowania przedstawianych postaci, ich karnacji, jakości szat itd. Malarstwo iluzjonistyczne zdominowało barokowe malarstwo ścienne, w którym prześcigano się w najwymyślniejszych skrótach perspektywicznych potrzebnych dla uzyskania wrażenia głębi.

 

Impast - rodzaj wypukłego nałożenia farby pędzlem, szpachlą lub ręką. Do nakładania impastów nadaje się farba olejna lub akrylowa, musi być gęsta, niezbyt oleista. Dzięki impastom na całej powierzchni obrazu można uzyskać efekt fakturalny, zbliżony do szorstkiej, rzeźbionej powierzchni.

 

Inkrustacja – barwne zdobienie powierzchni kamiennej, metalowej lub z innego twardego materiału (także drewna) różnymi, zwykle cenniejszymi, materiałami, jak np. kość słoniowa, metale, kamienie szlachetne i półszlachetne, masa perłowa itp.; technika ta była znana już w starożytności, stosowano ją często do dekoracji ścian lub w celu „ożywienia” posągów przez inkrustowanie oczu kamieniami.

 

Intarsja – technika zdobnicza polegająca na tworzeniu obrazu przez wykładanie powierzchni przedmiotów drewnianych innymi gatunkami drewna, czasem lekko barwionymi; polega na wycinaniu w powierzchni dekorowanego przedmiotu fragmentów, które następnie mają być uzupełnione innym drewnem; jest to technika dekoracyjna szczególnie popularna w meblarstwie, rozwinięta w okresie renesansu i baroku.